Manke Nelis Duo Mien & Jan Johnny Meijer
Naar aanleiding van de column ‘DAG’ van Frits Abrahams gisteren in NRC Handelsblad (zie tekst column hieronder) ben ik vandaag naar de Elandsgracht gegaan om dit fraaie gezelschap op de foto te zetten. Manke Nelis (Cornelis Pieters) uit 2003 en Johnny Meijer uit 1996 zijn gemaakt door Rob Cerneüs. Johnny Jordaan (J.H. van Musscher) uit 1990 en Tante Leen (Helena Kok-Polder) uit 1994 zijn van de hand van Kees Verkade. Het beeld van het Duo Jan & Mien (Mien en ‘Bolle Jan’ Froger) uit 2010 is gemaakt door Dominic Grant.
Een standbeeld erbij in de Jordaan
Toevallig kwam ik tot de ontdekking dat buiten mijn medeweten een standbeeld is bijgeplaatst op de Elandsgracht in de Jordaan. Het is geen wereldnieuws, dat geef ik toe, maar het is toch ook weer niet van elk belang ontbloot.
Het schijnt eind vorig jaar gebeurd te zijn. De Amsterdamse volkszanger René Froger werd toen 50 jaar en gaf zichzelf als verjaardagscadeau een beeld van zijn ouders, het volkszangersduo Mien en ‘Bolle Jan’ Froger. Ze zijn zingend vereeuwigd, Jan met accordeon en bril en Mien met microfoon en stenen permanentje op het hoofd. Zo zongen ze altijd in hun café Bolle Jan.
Het moet ontroerend zijn om je ouders zo te kunnen gedenken, en ik gun het René Froger dan ook van harte, maar je vraagt je toch af hoe volgende generaties, die minder bekend zijn met het repertoire van het duo Jan & Mien (o.a. de singles Tranen voor Schiphol en Zuiderwind die net niet de hitparade haalden), naar zulke beelden in de publieke ruimte staan te kijken.
Ik liep er onlangs met mijn vrouw omheen en had toen al moeite om een en ander uit te leggen. Mien en Jan zijn namelijk toegevoegd aan een beeldengroep die daar, op het Johnny Jordaanplein aan de Elandsgracht, al veel langer stond. Ik stel u even voor, met de vermeldingen op de beelden: Johnny Meyer, ‘virtuoos accordeonist’ (1912 - 1992), Manke Nelis, ‘zanger’ (1919 - 1993), inclusief gehalveerd been, tante Leen (1912 - 1992), met parelketting en hetzelfde stenen permanentje als Mien Froger, en Johnny Jordaan zelf (1924 - 1989), ‘onvergetelijk Amsterdams zanger’.
„Is dat nou Willy Alberti?” vroeg mijn vrouw, wijzend op Johnny Jordaan.
Ik kromp in elkaar. „Je weet toch nog wel hoe Willy Alberti eruitzag? Dit is Johnny Jordaan!”
Ze sloeg een hand voor de mond – een beetje schaamte, dat mocht wel. Maar haar verbale reactie maakte het alleen maar erger. „Ik dacht dat Willy Alberti Johnny Jordaan was.”
Ik keek angstig opzij. „Laat hier niemand dat horen.”
„Je kunt toch niet overal verstand van hebben?”
„Nee”, zuchtte ik, „maar dit is wel weer een bewijs van de zo langzamerhand spreekwoordelijke kloof tussen een gemiddeld PvdA-lid en het gewone volk.”
Ik wees op een grote foto die op een lelijk beschilderd huisje achter de beeldengroep was geplaatst. Daarop waren voornoemde artiesten ook te zien, mét Willy Alberti.
„Waarom staat er dan geen beeld van Willy Alberti?” vroeg mijn vrouw.
Hoewel ik het niet wilde toegeven, was het een verdienstelijke vraag, waarop ik het antwoord helaas schuldig moest blijven. „Misschien komt dat nog…”, mompelde ik. Per slot van rekening was Willy als Carel Verbrugge in de Jordaan geboren en was Johnny Jordaan een neef van hem geweest. Ja, ik ken mijn Jordaanklassieken, mede dankzij Google, wél.
Als er een beeld van Willy Alberti bijkwam, mijmerde ik, zou te zijner tijd ook zijn dochter Willeke toegevoegd kunnen worden. Zo zou je hier over een eeuw een stenen menigte van volkszangers hebben staan, van wie niemand meer enig idee had wie het geweest waren.
Intussen hadden we gezelschap gekregen van een groepje oude dames die tussen de beelden met elkaar een dansje waagden, terwijl ze gierend van de lach Bij ons in de Jordaan zongen. „Neem daar een voorbeeld aan”, zei ik tegen mijn vrouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten