Marino Marini volgde vanaf 1917 een klassieke opleiding
waarin hij werkte naar voorbeelden van Etruskische ruiterbeelden. Dat leidde in
de jaren dertig tot de ontwikkeling van wat zijn basismotief zou worden: het
ruiterbeeld, waarbij de ruiter stevig en in balans op de paardenrug zit. Bij
Marini werd dat motief een symbool van een ideale tijd toen de mens
paradijselijk leefde in harmonie met de natuur. De Tweede Wereldoorlog
verstoorde dat idee radicaal. Marini zag foto’s van vliegtuigen die boeren
aanvielen die, op paarden gezeten, op het land aan het werk waren. Met
dierlijke angst klampten de ruiters zich vast aan hun paarden die eveneens in
doodsangst verkeerden en op de vlucht sloegen. Die ervaring heeft een
onuitwisbare indruk gemaakt op Marini. Het werd voor hem een symbool voor een
thuisloze mensheid in de moderne wereld onder permanente dreiging van een
atoomoorlog. Hij verwerkte dat tot een abstrahering van zijn thema zoals hier
te zien is op de tentoonstelling ArtZuid 2013 in ‘Composizione di Elementi’ uit
1964/65. Het beeld bestaat uit een reeks losse elementen die in hun wanorde
herinneren aan een eerdere fase van een compositie in evenwicht die nu
uiteengevallen is en waarmee Marini het motief van het ruiterbeeld tot een
finale voerde.
bron: ARTZUID
Geen opmerkingen:
Een reactie posten